Hikaye | Kategoriler | Hikayeler

Huzur Kapısı




Yıllar hiç durmadan akıyordu bahar kendini dünya telaşına kaptırmıştı hep aynı koşuşturma...

Akşam oldugunda annesiyle birlikte kaldıgı eve gider sabah tekrar annesini dualarıyla işe gidiyordu.Hep içindeki bir boşluk oldugunu söylüyordu.Çevresindekiler ona ne boşluğu Allah aşkına her şeyin var diyorlardı.Ama bu farklı bir şeydi bir gün iş çıkışı bir kitabevine girdi.Bir kitap dikatini çekmişti adı "Huzur Kapısı"ydı.

Kitabı alıp evinin yolunu tuttu. Odasına çekilip kitabı okumaya başladı. Kelime şehadetle başlıyordu kitap tüyleri ürpermişti.

Baharın devam etti birinin adı yazıyordu yazar ona efendim diye hitap etmişti. Kimdi bu devam etti bu nebiler nebisiydi onu anlatıyordu kitap devam etti.

Şunlar yazıyordu kim bana salavat getirip beni anarsa ona şefaat ederim yazıyordu çok şaşırmıştı. Bahar sadece onu anmak yeterliydi ve oda hemen salavat getirip onu andı.

Sanki o an ruhu bedeninden çıkmıştı. Nasıl bir huzur bu ... Bunu alışkanlık haline getirmişti hergün sabah akşam onu anıyordu. Her defasında ayrı bir huzur duyordu.

İçindeki boşluk doluyordu sanki. Bir gece rüya ve gerçek arası birşey yaşadı. Birini gördü o kişinin dizine yatmıştı saçlarını okşuyordu o kişi. Ne yumuşak bir diz diye düşündü kafasını kaldırdı.

Bu her sabah onu andığı kişiydi Efendiler Efendisiydi ona selamına karşı vealeykümselam diyordu. Birden uyandı saçları çözülmüştü etrafta bir nur vardı. Hemen abdest alıp namaz kıldı. Keşke onu önceden tanıyabilseydim dedi.

İçindeki huzur bütün bedenini kaplamıştı bir kitap hayatını ne kadar degiştirmişti...

Ekleyen:Yasemin Çeşka

E-mail:www.yaseminceska.mynet.com


Hikayeler